Projektowałam czapki dla dzieci, dla kobiet i mężczyzn.
Projekt zaczyna się od zrobienia rysunku ogólnego, potem rozrysowywuje się wzór oczek na papierze milimetrowym, nanosi się to wszystko do odpowiedniego komputera, który steruje pracą maszyn dziewiarskich, potem robi się formę, wykroje do szycia, wybiera się całą kolorystykę w wielu wariantach i powstaje czapka. Opisałam ten proces bardzo skrótowo, bo nie jestem upoważniona do przedstawienia szczegółów, z drugiej strony chciałam trochę przybliżyć na czym polega praca projektanta czapki, fajna twórcza praca.
Zrobiłam kilkanaście projektów, ale tylko kilka z nich mam do dzisiaj.
Pierwsza z tych czapek powstała dawno temu, nawet dokładnie nie pamiętam ok. 12 lat temu. Chciałam wymyślić czapkę, która będzie wyglądała jak chustka zawiązana z tyłu głowy, ale żeby była czapką. Nazwałam ją Axel
Tym razem fotki robiliśmy na balkonie, przy okazji możecie zobaczyć mój widok na Wisłę. Z 12 piętra widzę naprawdę obszerny rejon lubelszczyzny.
Teraz czapka polskiego producenta, kupiona w Lublinie, rodzaj smerfetki z pomponem, kolorystycznie pasuje mi do kurtki.
Czapka futrzana mój ostatni nabytek, ma duże plusy, po pierwsze nie uciska czoła i czoło nie swędzi po zdjęciu czapki, po drugie jest bardzo ciepła, a po trzecie wg mnie dobra dla osób o małej głowie i twarzy, jak ja, dodaje mi też trochę wzrostu. Obecne sztuczne futerka są na tyle dobrze wykonane, że trudno na pierwszy rzut oka stwierdzić, czy to futro naturalne czy sztuczne. Tu przedstawię je do dwu jesionek, bo w poprzednim poście była w zestawieniu z futerkiem.
Najmniej ulubiona forma czapki, ale z kolei dobra jest na pogodę przejściową, kiedy jest zimno, ale nie ma trzaskającego mrozu. Właśnie na zdjęciach zobaczyłam że brakuje mi dwu kryształków...no trudno.
Za to ta jest bardzo kolorowa, ożywiająca. Taka wesoła czapka dobra do uprawiania sportów zimowych, tylko że poza wywróceniem się na chodniku, ja żadnych sporów nie uprawiam.
fot. Sylwan
Czapka była dość oryginalna i u nikogo w naszym rejonie jej nie widziałam, a wiem że była wykonana w setkach tysięcy sztuk, ta firma dużo sprzedaje za granicę.
Następna, którą sobie zostawiłam ma wzór wężowej skóry, ale też wykonana jest z dzianiny, te 12 lat temu nikt nie nosił zwierzęcych wzorów na odzieży. Też powstała w kilku wersjach kolorystycznych, nazwałam ją Boa
Potem były czapki z futerkiem od środka, papachy, ale te są u synów, nie pamiętam już czy następna była też moim projektem, sądzę że na 95%, ale zrobiłam ich naprawdę dużo. To rodzaj czapki sportowej, dobra na duże mrozy, dobrze osłania uszy i nie gryzie w czoło tak jak jest w wypadku czapek z samej włóczki. Mnie prawie wszystkie gryzą, włosy się elektryzują, oj ciężki to czas do dobrego wyglądu po zdjęciu czapki.
Tym razem fotki robiliśmy na balkonie, przy okazji możecie zobaczyć mój widok na Wisłę. Z 12 piętra widzę naprawdę obszerny rejon lubelszczyzny.
Teraz czapka polskiego producenta, kupiona w Lublinie, rodzaj smerfetki z pomponem, kolorystycznie pasuje mi do kurtki.
Najmniej ulubiona forma czapki, ale z kolei dobra jest na pogodę przejściową, kiedy jest zimno, ale nie ma trzaskającego mrozu. Właśnie na zdjęciach zobaczyłam że brakuje mi dwu kryształków...no trudno.
Za to ta jest bardzo kolorowa, ożywiająca. Taka wesoła czapka dobra do uprawiania sportów zimowych, tylko że poza wywróceniem się na chodniku, ja żadnych sporów nie uprawiam.
